عده ای با به راه انداختن جو رسانه ای نادرست مدتهاست برای موجه نشان دادن سگ کشی و این که غذارسانی سگها باعث افزایش جمعیت سگ و حمله آنها به انسان می شود، در تلاش هستند.

اخیرا نیز عکسی از یک فرد کشته شده بر اثر حمله سگ در فضای مجازی دست به دست شده و در آن این سوال پرسیده شده بود: «قاتل کیست؟ سگ یا غذادهندگان؟». سوالی که هدف از طرح آن بازی کردن با احساسات مردم و القا کردن این موضوع بوده که سگ ها به محیط زیست آسیب وارد کرده و به عنوان یک آفت محسوب می شوند. در حالی که نویسنده و پخش کنندگان چنین مطالبی علاوه بر اینکه پای خود را بر روی فرهنگ دیرین، اخلاق، انسانیت و سفارشات دینی می گذارد؛ بلکه حقیقت را نیز به نفع خود مصادره کرده و ماجرا را وارونه نشان می دهند تا نتیجه ترویج چنین دیدگاه هایی زیرپا گذاشتن انسانیت و ظلم در حق جانداران زبان بسته شود.

در پاسخ به چنین حمله ناجوانمردانه ای علیه سگ و غذارسان ها پاسخشان را این گونه می دهیم:

قاتل و عاملان حمله سگ به انسان؛ کسانی هستند که مجوز کشتار سگهای شهری را می دهند. سگهایی که به محیط شهری و زندگی با انسانها عادت کرده و خوی وحشیگری نداشتند. حتما مطلع هستید که بعد از کشتار یا جمع آوری سگهای شهری که اغلب ضعیف و عادت کرده به انسانها بودند، قلمرو سگهای روستایی وحشی بزرگتر می شود تا آنها با آرامش به محیط شهری آمده و در شهر جولان دهند و بی محابا به انسان نیز حمله کنند.

برای مثال به چند صد متری سگهای روستایی گله ها، عشایر و روستاییان  نمی شود نزدیک شد اما سگ های شهری در اغلب موارد حتی سر خود را نیز برای دیدن اینکه چه کسی از کنارشان رد می شود؛ بالا نمی برند. سگهای شهری از ابتدا با انسان و در کنار آنها چشم باز کردند و قلمرو خاصی هم ندارند و طبیعت وحشیشان به مرور فروکش کرده است.

قاتل همانهایی هستند که پا بر روی فرهنگ و اخلاق و انسانیت و سفارشات دینی دیرین خود می گذارند و می خواهند حرف خود را به قیمت نادیده گرفتن حق حیات و زندگی یک جاندار دیگر دیکته کنند و مترصد این هستند که با هر اتفاق کوچک و بزرگی در ایرانی با 80 میلیون جمعیت؛ به دنبال جوسازی رسانه ای علیه کشتار سگ ها برآیند.

قاتل کسانی هستند که گوششان به حرف سازمان بهداشت جهانی حیوانات نیز بدهکار نیست. همان سازمان بهداشت جهانی که به تأکید متخصصان و تحقیقات جامع تاکید کرده غذا دادن به سگهای شهری هیچ تاثیری در افزایش جمعیت آنها نداشته بلکه سگ ها را بیشتر زباله گرد، وحشی تر و ناقل بیماری می کند.

موضوع تغذیه و غریزه جنسی دو موضوع متفاوت و غیر مرتبط با هم هستند و سگ های ماده بنا بر شرایط فیزیولوژی بدنی و فحل شدن خود، در طول سال توانایی جفت گیری پیدا می کند.

آنهایی که شمشیر خود را علیه غذارسان ها به سگهای شهری از رو بسته اند بخوانند: سازمان فائو سازمان ملل متحد اعلام کرده سالیانه در ایران 35 میلیون تن دورریز مواد غذایی وجود دارد که غذای وحوش می شوند و اگر غذارسانی به فرض محال آسیب زا هم باشد در مقابل این آمار وحشتناک از تولید دورریزهای غذایی؛ چیزی نیست.

[quote]جمع آوری سگهای شهری مساوی است با گسترش قلمرو سگ وحشی روستایی و ورود آنها به محیط شهری و حمله به انسان. برابر می شود با جرأت پیدا کردن حیوانات وحشی همچون گرگ و سیاه گوش و … برای ورود به محیط مسکونی و به بار آوردن تبعات سنگین تر از حمله سگ. برابر می شود با عادت دادن مردم به بی رحمی با حیوانات و بی احساسی نسبت به سرنوشت گونه های جانوری. برابر می شود با خودخواهی انسان و خود را مالک کره زمین دانستن و مردن گوهری به نام انسانیت؛ در حالی که ما جزوی از سیاره زمین هستیم و باید راه و روش زندگی مسالمت آمیز با سایر گونه ها را یاد بگیریم.[/quote]

فراموش نکنیم که هیچ موجودی به اندازه انسان برای محیط زیست خطرناک نیست و طبیعت برای نظم دادن به اکوسیستم؛ کار خود را به خوبی بلد است.

حملات سگ به انسان یا حیوانات وحشی توسط سگهای روستایی صورت می گیرد نه سگهای شهری

سگ جزو جدانشدنی از روستاها بوده و اهالی روستا برای حفاظت از خود در مقابل حمله حیوانات وحشی و دیگر آسیب ها، طبیعتا مجبور به نگهداری از سگ هستند.

بسیاری از حملات به حیوانات وحشی به غلط با عنوان حمله و آاسیب سگ های ولگرد یاد می شود در حالی که سگ ولگرد گوشتش به استخوانش چسبیده و آن قدر از انسان ها سنگ و کتک خورده که رام تر و اهلی تر از اینهاست که بتواند به یک موجود وحشی تر از خود حمله کند.

عموم حملات سگ ها به حیوانات وحشی و انسان نیز توسط سگ های روستایی که برای ساعاتی از روستا یا گله خود جدا شدند، انجام می شود. این سگها برای این موضوع گاها تربیت شده و گاها توسط صاحبان خود نیز به این امر هدایت می شوند.

ترویج کشتار سگ، به بی رحمی مردم در مواجهه با سایر حیوانات می انجامد

نمی شود از مردمانی که از ابتدای صبح تا انتهای شب، با حیوانات شهری در ارتباط هستند نسخه بی تفاوتی و بی رحم بودن با آنها را پیچید ولی انتظار و توقع این را داشت که هنگام رفتن به طبیعت و محیط وحشی، در مواجهه با گرگ و روباه و شغال و … به یکباره مهربانی پیشه کنند.

برای فردی که هر روز در گوشش خوانده می شود که سگ ها باید کشته شوند؛ نمی شود انتظار داشت که هنگام مواجهه با حیوانات حفاظت شده رگ مهربانی و اخلاقش گل کرده و تبدیل به انسانی مهربان و دلسوز شود چرا که او قبلتر از این نامهربانی با یک سگسان دیگر را تجربه کرده بود و این تبدیل به عادت او شده است.

جانداران زبان بسته ای که حق زندگی داشته، قلبهایشان برای لحظه ای زندگی بیشتر می تپد نیازمند نگاه های مهربان بیشتر ما هستند. نگاههایی که در فرهنگ دیرین و اخلاق اسلامی ما نیز به وفور دیده شده و بر مهربانی با آنها تاکید شده است. بیاییم قلب هیچ موجود زنده ای را از تپش نیاندازیم.