یکی از بازیکنان اخلاق مدار پرسپولیس میانه چندانی با شادی گل ندارد و در بازی اخیر خود نیز پس از گلزنی از هر گونه خوشحالی اجتناب کرد.

دانیال اسماعیلی فر زمانی که در دقیقه هشتادم بازی مقابل صنعت نفت آبادان در هفته چهارم لیگ برتر توانست از پاس خوب امید عالیشاه به بهترین شکل استفاده کرده و با تکل مناسب خود بر روی آن اثر بگذارد تا در نهایت توپ نیز با برخورد به بازیکن حریف به دروازه راه ببرد شادی گلزنی انجام نداد و دستان خودش را نیز سریع بالا برد تا بازیکنانی که با شادی و خوشحالی در حال نزدیک شدن به وی بودند جلوی شریک شدن در این خوشحالی گلزنی را بگیرند.

زمانی که مربیان پرسپولیس نیز از اسماعیلی فر در خصوص علت خوشحالی نکردن بعد از گلزنی پرسیدند گویا ایشان جواب داده که هیچ وقت اهل خوشحالی بعد از گلزنی نیست.

شاید خوشحالی نکردن بعد از گل زنی توسط دانیال اسماعیلی فر به دلیل اینکه باعث رنجش خاطر هواداران حریف و تیم گل خورده نشود اتفاق افتاده و یا اینکه دلیل دیگری داشته باشد که باید بعدها خود اسماعیلی فر به آن پاسخ بگوید اما اگر علت و دلیل خوشحالی نکردن وی بعد از گلزنی، مشاهده نکردن شادی او در حین غم و ناراحتی تیم دیگر باشد می توان به این اقدام اخلاقی و انسانی و زیبای اسماعیلی فر تبریک گفت.

درست است که فوتبال با بردها و باخت ها معنا پیدا می کند و غم و ناراحتی هم جزوی از فوتبال و ورزشهایی است که در آن پیروزی و شکست نیز عجین شده اما ریزبینی همراه با اخلاق و انسانیت نسبت به وقایع و اتفاقات مختلف حتی اگر تبدیل به عرف نیز نشده باشد؛ در هر حالتی زیباست. دقیقا به مانند تماشاگران والیبال ژاپنی که هنگام تشویق تیم خود و ضربه سرویس زدن توسط تیم حریف نیز برخلاف دیگر تماشاگران سایر کشورها سکوت می کنند تا تیم مقابل نیز با تمرکز و آرامش ضربه سرویس خودش را بزند و تنها تیم خودشان را تشویق می کنند و کاری به تخریب یا تضعیف روحیه تیم مقابل ندارند، حتی اگر منجر به از دست دادن امتیاز برای تیمشان شود.