پول در ورزش ما چه نقشی دارد؟ یادداشتی از علی عبدی گده کهریز، فعال رسانه و ورزش را در مارال نیوز با موضوع نقش ثروت و پول در ورزش مرور می کنیم.

یادش بخیر آن ایامی که غم نان و زندگی نداشتیم و تنها مسئولیت ما شامل نشستن در پشت نیمکت های چوبی رنگ و رو رفته درس خواندن بود. قطعاً هر کس در این و آب و خاک تحصیل کرده باشد، برای یک بار هم شده با موضوع انشای علم بهتر است یا ثروت برخورد کرده است و حتماً در نوشتن این انشاء از فاکتور بهتر بودن علم دفاع کرده است ولی…

ولی نمی دانم چرا وقتی در یکی از برنامه های ورزشی در سیما، صحبت های دبیر یکی از فدراسیون ها درباره اعزام مربیان به کشورهای خارجی جهت کار را شنیدم،نا خود آگاه یاد این موضوع انشاء افتادم. دبیر آن فدراسیون به صراحت اشاره به این نکته داشت که مربیان ایرانی برای تدریس در کشورهای دیگر فقط یک مشکل دارند و آن حمایت از مربیان خارجی توسط شرکت های بزرگ صنعتی است که موجب رجحان آنها بر تعلیم گران ایرانی می شود و به همین دلیل مربیان ایرانی در مقابل همتایان کشورهای دیگر خود دچار مشکل می شوند و ….

ورزش تقریباً در تمامی سطوح و رشته های خود دچار چنین مشکلاتی است و با وجود حضور پر رنگ صنایع در رشته های مختلف، به دلیل نداشتن نظامی مشخص و چشم داشتن به آینده کوتاه مدت، هنوز نمی دانیم که آماتور هستیم یا حرفه ای؟ پولی که توسط کارخانه ها، نهادها و …در ورزش هزینه می شود ، طبق کدام اصول مشخص صورت می گیرد؟ هدف آیا ورزش قهرمانی روز است یا فقط هزینه کردن پول برای پر کردن تقویم و ارایه بیلان در راه امور فرهنگی ورزشی؟

نقش پول در ورزش را تعریف کنید؟

اصولاً ورزش قهرمانی در روزگار فعلی بدون توجه به مسائل و موارد حرفه ایی، صرفاً به یک لطیفه یا طنز عهد عتیق شباهت خواهد داشت و مهمترین مورد حرفه ایی شدن، حداقل در ظاهر قضیه هم که شده، پول است!

البته مواردی چون برنامه ریزی دقیق، استعداد یابی و پرورش آنها، مدیریت و…همه و همه جز فاکتورهای مهم حرفه ایی شدن هستند ولی واضح و مبرهن است که هیچ یک از این موارد بدون حضور پول به مرحله اجرا در نخواهد آمد! ولی حال مسئله مهم اینجاست که این پول چگونه باید تزریق شود و در چه مواردی باید مورد بهره برداری قرار گیرد؟

تا به حال مرسوم بوده، همواره شرکت ها و کارخانه های علاقمند به ورزش، بیشتر از سرمایه گذاری درازمدت و بهره برداری در آینده، به مسایل تبلیغی و استفاده های کوتاه مدت توجه داشته اند که این مورد قطعاً چندان به نفع ورزش ایران نخواهد بود!

در حال حاضر کاملاً مشخص است که تمامی شرکت ها و کارخانه ها حاضر هستند که در قبال پرداخت مبلغی کم یا زیاد، بر روی پیراهن تیم های پرطرفدار یا ورزش های پرتماشاگر حاضر شوند و نام خود را مطرح کنند ولی حاضر نیستند که نیمی از این سرمایه گذاری را در مورد رده های پایه و …انجام دهند.

نبود قوانین حمایتی در ورزش

از طرف دیگر دیگر هیچ منبع های سرمایه گذاری را نمی توان پیدا کرد که از برنامه های دراز مدت و زیر بنایی یک فدراسیون حمایت کند و تضمین اجرای آنها باشد! همچنین نبود قوانین حمایتی همچون «کپی رایت ورزشی» و … در کنار بی ثباتی مدیریت های ورزشی ایرانی، باعث شده تا سرمایه گذاران مالی هم تمایلی برای شرکت در برنامه های کلان و دراز مدت از خود نشان ندهند!

به نظر شما انتهای این مسیر به کجا ختم خواهد شد؟

ای کاش… ای کاش ثبات مدیریت را حداقل در امر ورزش داشتیم!

ای کاش برای حضور پول در ورزش طرح و برنامه تعریف شده ای داشتیم!

ای کاش…! ای کاش…!

وقتی تمای این آرزوها را کنار هم قرار می دهم و با وضعیت فعلی ورزش مقایسه می کنم بار دیگر مجبور می شوم که به همان موضوع انشای دوران تحصیل باز گردم و در توضیحش بنویسم؛ «علم نیز ثروت را به»!