تابستان از راه رسیده است و اوقات فراغت کودکان و نوجوانان بیشتر شده است و دغدغه برنامه ریزی برای پرکردن مطلوب این اوقات، دامان خانواده ها را رها نمی کند مگر این که میان تمایل و پیشنهاد والدین و استعداد و سلیقه فرزندان، کلاسها و فعالیت های مشترکی پیدا شود و هیچ کدام از طرفین به اجبار دیگری، با شرکت در کلاس یا برنامه ای موافقت نکند.

یکی از بهترین این فصل مشترک ها، کلاس های ورزشی هستند که اگر بر سر رشته آن نیز میان والدین و فرزندان وفاق باشد دیگر جایی برای تعلل نمی ماند و همین می شود که تابستان ها، زمان جذب شدن بسیاری از جوانان و نوجوانان به باشگاه ها و برنامه های ورزش حرفه ای است.

خانواده ها بر این امیدند که ورزش کردن و به باشگاه رفتن به صورت مستمر و حرفه ای، انرژی ها و هیجانات و بداخلاقی ها و بهانه های دوران پیش از بلوغ و دوران بلوغ و حتی ایام سرخوردگی پس از بلوغ فرزندانشان را به بهترین نحوی تخلیه کند و در جامعه ای که چندان راهی برای نشاط داشتن و سالم و ارزان تفریح کردن جوانان و نوجوانان باقی نمانده است، توپ و تور و تشک و آب و استادیوم و رینگ و دمبل، بساط نشاط روحی و جسمی آنان را فراهم سازد.

حتی در درجات و مقامات فکری والاتر، والدین انتظار دارند رادی و راستی نیز از راه ورزش کردن و ورزشکار شدن و روحیه ورزشی پیدا کردن، در دختران و پسرانشان دمیده شود و کاری که صد کتاب و کلاس نکرده اند، با الگو سازی پهلوانان و قهرمانان ورزشی در اخلاق نسل جوان نهادینه شود.

امید باطلی نیست باید که چنین باشد.اصلا تا بوده همین بوده.

وقتی می گفتند فلانی ورزشکار است یعنی اهل دود و دم نیست. روحیه ورزشکاری دارد، یعنی جوانمرد است و اهل کلک و دوز زدن نیست، بد دهن و لات و دعوا کن نیست. می داند چگونه در عصبانیت، خشمش را خاموش کند و در برابر حریف ضعیف، حتی میدان را رها کند بهتر است تا ضعیف کش شود.

خیلی هم دور نیست از زمان ورزشکارانی که جهان پهلوان بوده اند و معیار بزرگی و بزرگواری که هم مدال قهرمانی برسینه داشتند و هم نشان پهلوانی برشانه. اما معلوم نیست چه شد که برخی پهلوان پنبه ها میدان در دست گرفتند و در هر رشته ای ظهور کردند تا نشان دهند که دیو دروغ و آز و ریا چگونه می تواند در روح ورزش نیز حلول کند و کاری کند که سکوی قهرمانی، سکان ریاکاری و مدح و مجیز شود و گاه مدال برگردن کسی آویزد که می داند چگونه به هر قیمتی برنده شود و حتی قهرمانان جهانی ظهور کنند که بدعت گذار ورزشکار معتاد، ورزشکار چاقوکش، ورزشکار هفت تیرکش، ورزشکار دلال جام و جایزه غیرقانونی، ورزشکار بی اخلاق و …باشند.

خانواده ها دیگر می دانند که بعضی مربیان ورزشی از دشنام دادن ابا ندارد. ورزشکاری پیدا می شود که دنبال بازو بر آمده کردن چند روزه است و گاهی استادیوم های ورزشی نیز مانند میدان جنگ قبایل اولیه هستند که تماشاگران مسلح به دشنام و دشنه دارد و هرکس که می خواهد از آسیب های فکری و جسمی به دور باشد باید که از دور و حتی خیلی دور، ورزش و این ورزشکاران را دوست بدارد و فقط در همین حد قاطی دنیای قهرمانی و قهرمانان شود نه بیشتر!

خدا می داند که براین اتفاق که بر ورزش چنگ انداخته، چه قدر دریغ و درد از دل مربیان و داوران و ورزشکاران درستکار برآمده است. خدا می داند چند خانواده از دیدن این الگوهای ورزشی نادرست آرزو کرده اند که فرزندشان هرگز سراغ ورزش حرفه ای نرود.

یادداشتی از: علی عبدی گوده کهریز، فعال ورزشی و رسانه