قصه مرگ آیتک، در خرداد مرگبار رقم خورد. دقیقا در همهمه و ازدحام اخباری که مرگ را مخابره می‌کردند و خرداد پرحادثه، کارناوالِ مرگ به راه انداخته بود. دقیقا در روزهایی که عزا دومینو‌ وار پشت عزا صف کشیده بود و مجالی برای زاری و تسلی نبود. حادثه خونبار فروریختن متروپل، قطاری که مرگ حمل می‌کرد و سقوط مرگبار دو کارگر ساختمانی از بالابر؛ روایت حراجِ مرگ در آن ایام بود. تراژدی مرگ خودخواسته آیتک هم در میانه این همه عزا، داغ جگرسوزی شد. بازخوانی این سوگ‌ها غم‌بار است.

امروز اربعین آیتک است. دخترکی ۱۲ ساله با آرزوهایی بلند و بالا، که در هیچ حساب و کتابی مرگ سهم او نبود. او قربانی شد؛ قربانی حواشی یک رفتار نامتعارف و برخورد غیرحرفه‌ای از سوی مدرسه. سوگنامه آیتک مبین این شد که نحوه مواجهه و حل مشکل خارج از محدوده درسی، در مدارس ما فاقد جایگاه است. مدارسی که نه مهارت‌های زندگی کردن را می‌آموزند و نه در بروز بحران مامن دانش‌آموز می‌شوند. انتظار می‌رفت که آموزش و پروش اقدامی در باب ترمیم سلامت روانی دوستان و همکلاسی‌های آیتک داشته باشد؛ اما تلنگر مرگ آیتک هم نتوانست آنها را تکانی بدهد. آنگونه که پیداست مدرسه صرفا در شعار، خانه دوم دانش‌آموز است و بس.

قرار بر این نیست که دانش‌آموز مرگ را به درس ترجیح دهد؛ اما بر اساس اعلام وزارت آموزش و پرورش در سه سال گذشته، خودکشی همواره در ردیف سه خطر اول تهدیدکننده دانش‌آموزان در زمینه رفتارهای پرخطر بوده است. حوادثی که در یک دهه گذشته بارها سرتیتر اخبار شده‌اند.
حالات رفتاری دانش‌‌آموزان چقدر در مدارس مطالعه و بررسی می‌شود؟ آیا معلمان ما با مقوله روانشناسی آشنایی دارند؟ چقدر در این باب آموزش دیده‌‌اند؟ آنگونه که پیداست این موارد در اولویت اول نیستند و مقوله روانشناسی در مدارس ما بیگانه و فاقد جایگاه عملی است. عمده تمرکز مدارس معطوف به مقوله آموزش در چارچوب کتب درسی است و مجالی برای ابعاد تربیتی و آموزش مهارت‌های زندگی در آن نیست. اینگونه بازهم دل‌ نگران تکرار حوادثی مشابه می‌شویم.